Όχι στο διχαστικό λόγο. Κυριάκος η Αλέξης;

Γράφει ο Αιμίλιος Παττακός 

Οι συγκρίσεις είναι απαραίτητες για εξαγωγή συμπερασμάτων και για σωστές αποφάσεις και επιλογές.

Η προχθεσινή παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκδήλωση για τα 76 χρόνια από την ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου από αντιστασιακές ομάδες και η ομιλία που εκφώνησε για το ιστορικό γεγονός μου έδωσε αφορμή να κάνω μερικές σκέψεις και συγκρίσεις για τους πολιτικους αρχηγούς , Κυριάκο Μητσοτάκη και Αλέξη Τσίπρα.

Αφού λάβουμε ως ιστορικό δεδομένο ότι η χώρα στο παρελθόν έχει πληρώσει ακριβά τις εμφύλιες αντιπαραθέσεις με χιλιάδες νεκρούς και από τις δύο αντιμαχόμενες πλευρές, με διαλυμένες υποδομές και οικονομία , θα ήταν λογικό η αναφορά σε αυτήν την περίοδο να γινόταν με προσεκτικό τρόπο.

Κάτι το οποίο το έκανε στο λόγο του ο Κυριάκος Μητσοτάκης στο Γοργοπόταμο μιλώντας με σεβασμό και ευαισθησία για αυτούς που αγωνίστηκαν σε αυτή την εξαωρη μάχη, αναφέροντας ότι το μύνημα για την τωρινή γενιά είναι , πως όταν είμαστε ενωμένοι πετυχαίνουμε το ακατόρθωτο.

Συνέχισε την ομιλία του με αναφορά στην κοινή δράση και τη συμφιλίωση η οποία δείχνει τη μεγάλη λεωφόρο της ενότητας και της αναγέννησης της χώρας.

Ανέφερε τον Γοργοπόταμο σαν πρότυπο συνεργασίας για το Ελληνικό αντιστασιακό κίνημα , το οποίο έδωσε πανευρωπαϊκό μηνυμα αντίστασης στο ναζισμό σε άλλες ευρωπαϊκές αντιστασιακές οργανώσεις.
Επίσης άξιο σχολιασμού ήταν η επισήμανση ότι πρέπει να σκύψουμε το κεφάλι για τα λάθη και τις ευθύνες που έφεραν τον εμφύλιο στη χώρα και κράτησαν πίσω την πατρίδα.

Συνολικά η εκφορά του λόγου αλλά και η σημειολογία της παρουσίας του Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκδήλωση , είχε ξεκάθαρα ενωτικό χαρακτήρα , επισημαίνοντας τα λάθη , τις υπερβολές και από τις δύο πλευρές , καθώς και τις συνέπειες που είχε αυτός ο αδελφοκτόνος εμφύλιος για την πατρίδα μας.
Ο σεβασμός , η προσέγγιση και η αξία που έδωσε ακόμα και στους ιδεολογικούς του αντιπάλους ο πρόεδρος της ΝΔ , δείχνουν την ποιότητα του ανδρός και τη στάση που κρατάει απέναντι στις λογικές του μίσους και των άκαρπων εθνικών αντιπαραθέσεων.

Η συνολική του εμφάνιση πέρα από εν δυνάμει πρωθυπουργό και η ομιλία του στο Γοργοπόταμο , φανερώνουν έναν πολιτικό που σκέφτεται με λογικές 21ου αιώνα , αφήνοντας πίσω ότι διχάζει την κοινωνία και την κρατά αγκυλωμενη στο παρελθόν και σε σκοτεινές περιόδους.

Σε αντίθεση της ήπιας και συνεναιτικης συμπεριφοράς του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης , εχουμε τον πρωθυπουργό ο οποίος σε κάθε ευκαιρία δεν διστάζει να δείχνει τη διχαστική του σκέψη.

Εκφράσεις όπως ή μας τελειώνουν ή τους τελειώνουμε , ή εμείς ή αυτοί όταν αναφέρεται σε ιδεολογικούς αντιπάλους φυτεύοντας τον σπόρο του διχασμού , σε μια κοινωνία η οποία βρίσκεται σε μια συνεχή περίοδο κρίσης και λιτότητας που σίγουρα επηρεάζουν και την ψυχολογία και την σκέψη του.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ο Αλέξης Τσίπρας χρησιμοποιεί αθέμιτα μέσα , προσπαθώντας να πλήξει τους ιδεολογικούς αντιπάλους , μόνο και μόνο για πρόσκαιρα κομματικά ωφέλη.

Αρκετές φορές υπουργοί , κομματικά στελέχη αναφέρονται στην περίοδο του εμφυλίου απειλώντας και δημιουργώντας εμφυλιοπολεμικό κλίμα , πράγμα ασυνήθιστο για την εποχή και για τον τρόπο που πολιτεύονται τα κόμματα.
Οι συμπεριφορές αυτές δείχνουν έναν πολιτικό που δεν είχε σκοπό να ενώσει τους Έλληνες , αλλά μοναδικό του μέλημα είναι η επιβολή της δικής του πολιτικής άποψης.

Ο μανδύας που ενδυονται τα δήθεν προοδευτικά Αριστερά κόμματα , όταν φεύγει αποκαλύπτεται η γύμνια των ιδεών και η ενδοια των επιχειρημάτων.
Είναι γεγονός ότι σε όλο το διάστημα της πρωθυπουργίας του , δεν αισθάνθηκε την ανάγκη να επαναφέρει στην τάξη όσους με παραφωνίες υπερέβαιναν τα όρια της πολιτικής αντιπαράθεσης , αφήνοντας να εξελιχθεί μια αχρειαστη ρήξη.

Δεν καταδίκασε ποτέ υπερβολές και υπερβάσεις , ενώ σίγουρα υπήρξε σκηνοθέτης ανύπαρκτων κατηγοριών που έφταναν στα όρια της σκευωρίας.

Το διχαστικό κλίμα που επικρατεί ήταν απόρροια της πολιτικής του κατά την περίοδο της αντιπολίτευσης καί κατά τη διάρκεια της άσκησης της εξουσίας, διαιρώντας την κοινωνία , επαναφέροντας στη θύμηση τις εποχές εμφυλίου.

Το λάθος του πρωθυπουργού με το διαχωρισμό της κοινωνίας σε τάξεις και επαγγέλματα , φέρνει αντίθετο αποτέλεσμα από την στόχευση του , διότι αυτός ο διαχωρισμός , φέρνει αυτοματισμούς που πολλές φορές είναι ανεξέλεγκτοι.

Το βαθύ ρήγμα ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις σε μια κοινωνία εξουθενωμένη από τις λάθος πολιτικές και τα μνημόνια , φερνει ανάπτυξη επιθετικών τάσεων με αποτέλεσμα την πλήρη διαίρεση της κοινωνίας.
Έτσι λοιπόν όποιος ρίχνει νερό στο μύλο του διχασμού , πρέπει να πάρει την απάντηση του και να καταδικαστεί στη συνείδηση του λαού.
Η τιμωρία του πολιτικού που πρεσβεύει αυτόν τον τρόπο σκέψης είναι η επιστροφή του εκεί που ανήκει στη λήθη και την απαξίωση.

Αυτές περίπου είναι οι σκέψεις με τη σύγκριση των δύο αρχηγών που ένας αντικειμενικός παρατηρητής μπορεί να συμπεράνει σε ποια κατεύθυνση κινείται ο κάθε αρχηγός και να αποδώσει την πραγματικότητα.
Θεωρώ ότι είναι εύκολο στον καθένα να παρακολουθήσει την καθημερινή φρασεολογία της μιας και της άλλης πλευράς.

Ο πρωθυπουργός με τα έντονα αντιδεξια του συνθήματα και τα εμφυλιοπολεμικα συμπλέγματα βρίσκεται σε λάθος εποχή , χωρις να ξεπερνά τις ιδεολογικές του αγκυλώσεις , με πρότυπα στα ολοκληρωτικά καθεστώτα.

Από την άλλη ο Κυριάκος Μητσοτάκης με τον ξεκάθαρα ενωτικό και πατριωτικό του λόγο , δείχνει τα κοινά σημεία και τα πράγματα που μας ενώνουν , παρά να τονίζει συνεχώς τις διαφορές.

Αυτό τον κάνει πιο προσιτό και σε πολίτες που δεν ανήκουν απαραίτητα στην παράταξη που εκπροσωπει
Είναι ξεκάθαρο ότι ενώ ηλικιακά είναι λίγο μεγαλύτερος σε ιδέες είναι πολύ πιο μοντέρνος και προσαρμοσμένος στις σημερινές ανάγκες της κοινωνίας.

Έχουμε από τη μια έναν αρχηγό που περιχαρακώνεται με έντονα επιθετικό λόγο , με αναφορά σε άλλες εποχές και καθεστώτα ,ενώ από τον Κυριάκο συναντάμε σύνεση, λογο με τη φωνή της σταθερής δυναμης και της πραγματικής προόδου.

Έτσι οι διαφορές που στον καθένα μας είναι ξεκάθαρες , να είναι ορατές και στο μέσο Έλληνα ψηφοφόρο που θα αξιολογήσει και θα αποφασίσει να δώσει την ψήφο του σύμφωνα με το συμφέρον της πατρίδας , αποδίδοντας στον καθένα τον ρόλο που του αξίζει.