Καθημερινότητα, βιασύνη και εξαναγκασμός στη ζωή μας
Του Νίκου Γκοντέ.
Διαπιστώνετε και εσείς ότι έχουν αλλάξει πολλά πράγματα ή μόνο εγώ το νομίζω; Η καθημερινότητα μας έχω την εντύπωση ότι όσο πάει και χειροτερεύει. Νιώθω ότι υπάρχει μόνιμα μια βιασύνη και ένας εξαναγκασμός όπως τονίζω στον τίτλο του άρθρου μου.
Η ζωή σαφώς και χρειάζεται αγώνα, κόπο και δουλειά. Όχι ότι όλοι αγχώνονται για τά παραπάνω αλλά έτσι ήταν πάντα η ζωή. Το πράγμα όμως όσο πάει και χειροτερεύει.. αυτό τουλάχιστον διαπιστώνω προσωπικά εγώ καθημερινά.
Καταρχάς υπάρχει έντονο θέμα με την συνενόηση μεταξύ μας! Πολλές φορές είναι αδύνατον να καταφέρει κανείς να κάνει συνενόηση. Μπορεί να του λες το πρόγραμμα σου ή να θέλεις να κάνεις προγραμματισμό και να σου λέει τα δικά του. Θέλεις να βγάλεις το πρόγραμμα σου και δεν μπορείς. Εκεί τώρα έρχεται και η βιασύνη λες και μας κυνηγάνε με κανένα πολυβόλο!
Δε ξέρω επειδή μεγάλωσα σε Χωριό τουλάχιστον κάποτε θυμάμαι ότι οι ρυθμοί ήταν πολύ διαφορετικοί. Οι άνθρωποι πιο ξέγνοιαστοι. Έβγαζαν το πρόγραμμα τους και είχαν το χρόνο τους. Τώρα είμαστε μόνιμα στη πρίζα τουλάχιστον στο ελεύθερο επάγγελμα αυτό συμβαίνει. Όσο και να προσπαθήσεις να είσαι εντάξει δε θα βγει το πρόγραμμα και όταν βγεί είναι με τη ψυχή στο στόμα γιατί πάντα πρέπει να μπορείς και πάντα πρέπει να προλάβεις.
Αυτό πρέπει να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε γιατί εάν συνεχίσουμε έτσι δεν ξέρω πιο θα είναι το αποτέλεσμα στο τέλος…
Εις το επανιδείν
