Σαν σήμερα το 1977 η πλημμύρα του Ποταμού Αναποδάρη στα Πραιτώρια

γράφει ο Νικήτας Κόκκινος

Ξεκίνησαν τα πρωτοβροχια, έχει να βρέξει απο τον Φλεβάρη και η μυρωδιά που βγάζει το χώμα είναι σαν το άρωμα μιάς παλιάς αγάπης, και μόνο στο χωριό μπορείς να το καταλάβεις, σαν απόψε όμως ξυπνούν οι μνήμες απο την πλημμύρα του 1977.

Σαν απόψε Κυριακή 11 ξημέρωμα Δευτέρας 12 Σεπτεμβρίου μια απότομη βροχή φούσκωσε τον ποταμό Αναποδάρη που περνάει απο το χωριό, πολλά δέντρα που είχε στην όχθη ο ποταμός παρασύρθηκαν και έκλεισαν τις καμάρες της γέφυρας δημιουργώντας φράγμα που εμπόδιζαν την διαφυγή του νερού ταυτόχρονα δύο άλλοι χείμαροι μπαίνουν στο χωριό απο άλλα σημεία δυτικά του χωριού ,ο υπερυψωμένος δρόμος Λιγορτύνου/χάρακα εμποδίζει και αυτά τα νερά να διαφύγουν γιατί και αυτά τα μικρά γεφυράκια έχουν μπαζωθεί.

Ο πρώτος που αντιλαμβάνεται τον κίνδυνο είναι ο θείος ο Αριστείδης, με πολύ κόπο καταφέρνει να περάσει τον δρόμο και να πάει στην μεγάλη εκκλησία να χτυπήσει την καμπάνα καθώς είναι μετά τα μεσάνυκτα και όλος ο κόσμος κοιμάται, και ενώ πάει να χτυπήσει την καμπάνα με το πρώτο τράβηγμα το σκοινί κόβεται, όλοι ξυπνούν απο τα νερά που περνούν μέσα στα σπίτια, ευτυχώς δεν υπήρξαν θύματα, πολλοί βγήκαν απο τα σπίτια τούς κολυμπώντας, το μέγεθος της καταστροφης φάνηκε την άλλη μέρα.

Όλα τα υπάρχοντα τών ανθρώπων είχαν καταστραφεί, οι αποθήκες με την σταφίδα και τα λάδια των ανθρώπων είχαν παρασυρθεί, τα γεωργικά μηχανήματα είχαν πάθει ανεπανόρθωτη ζημιά, τα ζώα όλα είχαν πνιγεί αβοήθητα.

Ο πατέρας μου και αλλοι έθαψαν 690 ζώα τις επόμενες μέρες φοβούμενοι τις αρρώστιες, σπίτι μας ήταν μόνο ο πατέρας μου καθώς η μάνα με τα αδέρφια μου ηταν στον Αχεντριά, το θέαμα που έβλεπαν απο εκεί πάνω ήταν μία λίμνη ανάμεσα στόν πύργο και στην πλακιωτισσα,οι πρώτοι και οι μόνοι που ήρθαν την επόμενη μέρα για βοήθεια ηταν οι άνθρωποι απο τον Χάρακα που ήρθαν με τις….βάρκες τους.

Το μεσημέρι ήρθε και ο στρατός, πέρασαν τουλάχιστον 2 χρόνια μέχρι να επανέλθει και η γη σε φυσιολογικά επιπεδα καλλιέργειας, ο πατερας μου εχασε ολα τα εργαλεία καθώς ηταν οικοδομος,και για δυο χρονια το μονο εισόδημα ηταν το μαζεμα των χοχλιων (σαλιγκάρια), για αυτο μην εισαι σίγουρος για τίποτα σε αυτη την ζωη γιατι τα παντα αλλάζουν μεσα σε λιγα λεπτα