Πρέπει να μπορούμε πάντα; Ή μήπως όχι..

Γράφει ο Νίκος Γκοντές.

Πέρα από την ιστορία της πανδημίας έχουμε φτάσει σε μία τρελή υποχρεωτικότητα της καθημερινότητας που δεν ξέρουμε πού θα μας οδηγήσει. Αφορμή σε αυτό εδώ το άρθρο, και το τονίζω ξεκάθαρα πέραν της ιστορίας του κορονοιου που έχει κουράσει όλους, και τους μεν και τους δεν και τους παρά δεν ή τελοσπάντων όπως θέλετε πείτε το, είναι αυτή η υποχρέωσή της καθημερινότητας που πρέπει να μπορούμε πάντα… Πρέπει να είμαστε εκεί. Δεν ενδιαφέρει τον άλλον αν είσαι καλά ή αν δεν είσαι και τον κάθε άλλον… Πρέπει απλά να μπορείς….

Έχουμε φτάσει λοιπόν σε μία κατάσταση με τεντωμένο το σχοινί με μία πανδημία αδιευκρίνιστη ως προς το αποτέλεσμα της και μία καθημερινότητα που πρέπει να μπορείς ανά δευτερόλεπτο! Ναι ανά δευτερόλεπτο! Γιατί εάν χάσεις στο δευτερόλεπτο δεν προλαβαίνεις! Να προλάβεις τι! Το επόμενο δευτερόλεπτο του άγχους απλά!

Πραγματικά δεν ξέρω πού βαδίζουμε, δεν ξέρω αν κάνω κάτι λάθος εγώ προσωπικά αλλά νιώθω ότι ζούμε σε μία εποχή εξαναγκασμού υποχρεωτικότητας που ενώ είμαστε συνεπείς στα πάντα νιώθουμε αδικημένοι…

Γιατί όταν προσπαθείς στο έπακρο να είσαι συνεπής σε οτιδήποτε προκύψει στην καθημερινότητα, όταν δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ και προσπαθείς να μπορείς πάντα έρχεται αυθόρμητα το ερώτημα.

Πρέπει να μπορείς πάντα; ή μήπως όχι;