Μια κοινωνία που φλέγεται δίπλα απ’τη βρύση των αξιών που έμεινε κλειστή!

Η μεγαλύτερη απ’όλες τις κρίσεις που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι η κρίση αξιών κι έλλειψης ιδανικών. Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση ανθρωπιστική που ολοένα και θεριεύει.

Σήμερα που ο άνθρωπος (ως επί το πλείστον)δε στερείται το νερό,το φαγητό,το σπίτι,την επιβίωση. Τουναντίον, έχει άφθονο νερό, φαΐ που περισσεύει, δύο σπίτια (διότι έχει ανάγκη και την εξοχική κατοικία), δυο αυτοκίνητα (διότι θέλουμε άνετες εκδρομές), όλα σε αφθονία και όλα πολλαπλασιασμένα. Σήμερα που δεν υπάρχουν πια κρυφά σχολειά και χτίστηκαν σχολειά σε κάθε γειτονιά ο άνθρωπος στερείται το πιο βασικό αγαθό απ’όλα. Του λείπει η Παιδεία, κι έτσι του λείπει η ανθρωπιά, έχασε το φιλότιμο, ξέχασε τη συμπόνια και επέλεξε να γίνει δίχως εφόδια δικαστής για τον συνάνθρωπο.

Τούτη φρονώ πως είναι όχι καθολικά, αλλά σε ποσοστό μεγάλο κι ανησυχητικό, η σημερινή “σύγχρονη” κοινωνία. Ευλογημένη και καταραμένη. Ο άνθρωπος τα έχει όλα και δεν έχει τίποτα. Η βρύση της αφθονίας ξεχάστηκε ανοιχτή, από αυτήν κάποιοι κρατήθηκαν μακριά απ’το νερό της κι από τη βρύση της ανθρωπιάς γέμισαν ακόμα λιγότερα λαΐνια…

Λυπάμαι, διότι σήμερα ηττήθηκε η ανθρωπιά. Ελπίζω πως μες στον όλεθρο ίσως από τις στάχτες να γεννηθεί ξανά.

(Σοφία Γ. Παπαδάκη, Φιλόλογος)