Το νοτιοαμερικανικό ταπίρ δεν είχε εντοπιστεί στο δάσος του Ατλαντικού για πάνω από 100 χρόνια και θεωρούνταν εξαφανισμένο στην παράκτια περιοχή της Βραζιλίας. Οι επιστήμονες ήταν ευτυχείς που αποδείχθηκε ότι έκαναν λάθος.
Η AS αναφέρθηκε στη συναρπαστική επανεμφάνιση των απειλούμενων ζώων, όταν ανακαλύφθηκαν καταγραφές ενός θηλυκού νοτιοαμερικανικού ταπίρ και των νεογνών του σε κρυφές κάμερες ιχνών.
Το ταπίρ της Νότιας Αμερικής είναι γνωστό ως ο «κηπουρός του δάσους», επειδή το φυτοφάγο ζώο παίζει ζωτικό ρόλο στο οικοσύστημα, διασκορπίζοντας τους «σπόρους του» ενώ τρώει φρούτα και φύλλα. Το κυνήγι, η αστικοποίηση και η αποψίλωση των δασών οδήγησαν στην εξαφάνιση του ταπίρ και την ένταξή του στον κατάλογο των απειλούμενων ειδών. Το ταπίρ της Νότιας Αμερικής εθεάθη για τελευταία φορά στην περιοχή της Κόστα Βέρντε το 1914, γεγονός που οδήγησε πολλούς να πιστέψουν ότι είχε εξαφανιστεί.
Οι ερευνητές του Κρατικού Ινστιτούτου Περιβάλλοντος του Ρίο ντε Τζανέιρο ενθουσιάστηκαν όταν οι κάμερές τους κατέγραψαν εκατοντάδες εικόνες και βίντεο μιας οικογένειας ταπίρ της Νότιας Αμερικής να περπατάει μέσα στα καταπράσινα δάση του κρατικού πάρκου Cunhambebe, μιας προστατευόμενης περιοχής που δημιουργήθηκε το 2008.
Οι οικολόγοι έχουν βοηθήσει πτηνά που κάποτε ήταν είδη υπό εξαφάνιση, όπως το ʻalalā της Χαβάης, να κάνουν εντυπωσιακή επιστροφή. Τα σαλιγκάρια επέστρεψαν πρόσφατα στη Γαλλική Πολυνησία. Στην Πενσυλβάνια, το ψαράκι που μοιάζει με νυφίτσα καταγράφηκε σε παρόμοιες κάμερες μονοπατιών μετά την επιτυχή επανεισαγωγή του.
Η αποκατάσταση αυτών των ειδών αποτελεί μεγάλο κέρδος για τη βιοποικιλότητα, η οποία ωφελεί όλα τα έμβια όντα, συμπεριλαμβανομένων των ανθρώπων. Η ποικιλόμορφη άγρια ζωή υποστηρίζει τα υγιή οικοσυστήματα στα οποία βασιζόμαστε, όπως οι επικονιαστές που παίζουν ζωτικό ρόλο στην παραγωγή τροφίμων.
Η επιστροφή του ταπίρ της Νότιας Αμερικής είναι συναρπαστική για τους επιστήμονες και τους συντηρητές, διότι αποδεικνύει ότι η δημιουργία προστατευόμενων περιοχών λειτουργεί. Το κρατικό πάρκο Cunhambebe «χρησιμεύει ως καταφύγιο για είδη που κινδυνεύουν με εξαφάνιση, επιτρέποντας τη διατήρηση πολλών βασικών οικολογικών αλληλεπιδράσεων, όπως η διασπορά των σπόρων, ο έλεγχος του πληθυσμού και η γενετική ροή», εξήγησε εκπρόσωπος του κρατικού ινστιτούτου περιβάλλοντος του Ρίο ντε Τζανέιρο, σύμφωνα με την AS.
