Δεν θέλει ρε παιδιά κανείς πολλά αρκεί να το καταλάβει ο ίδιος και οι υπόλοιποι γύρω του

γράφει ο Νίκος Γκοντές

¨Ήμουν έτοιμος για ύπνο με μια ημέρα δύσκολη  όταν ένα έργο  στην τηλεόραση με κράτησε για να το παρακολουθήσω. Το έργο ήταν με δύο βασικούς ρόλους… ενός άστεγου και μίας γυναίκας που ήταν προϊσταμένη σε τράπεζα και μαθαίνει ότι έχει καρκίνο….

Οι δύο άνθρωποι αυτοί με εντελώς διαφορετικά ενδιαφέροντα δέθηκαν και ήρθαν κοντά.

Όμως δεν θέλω να σταθώ ολοκληρωτικά στην ανάλυση του έργου  που ωστόσο από εκεί μου δόθηκε η αφορμή και για το άρθρο αλλά  κυρίως στην καθημερινότητα που ζούμε και μας φταίνε και τα ρούχα μας. Ότι και αν κάνουμε ευχαριστημένοι δεν μένουμε… αυτή είναι η πραγματικότητα ή όπως και να το κάνουμε αν δεν μένουμε εμείς ευχαριστημένοι ίσως δεν μένουν κάποιοι άλλοι γύρω μας. Κάνουμε όμως ένα λάθος….. Σε αυτό που έχουμε ήδη ή εάν είχαμε και έχουμε λιγότερο τώρα δεν λέμε ούτε ευχαριστώ αλλά απεναντίας αυτό που κάνουμε είναι να μην λέμε τίποτα ή αν είναι να πούμε κάτι θα δούμε πάντα μόνο το αρνητικό κομμάτι.

Οι δύο αυτοί κόσμοι του έργου με προβλημάτισαν πολύ… Ο ζητιάνος δεν είχε τίποτα… γιατί η ευκατάστατη τραπεζικός τι είχε;

Δύο κόσμοι για κάποιους διαφορετικοί αλλά τελικά πόσο ίδιοι…

Για αυτό με αυτό το μικρό μου άρθρο όπως σας έγραψα και στον τίτλο:

Δεν θέλει ρε παιδιά κανείς πολλά αρκεί να το καταλάβει ο ίδιος και οι υπόλοιποι γύρω του!