Γιατί αγαπώ τους δυνατούς ανθρώπους….

γράφει η Τρυπιά-Γρατσέα Αικατερίνη*

Πάντα εκτιμούσα και σεβόμουν ιδιαίτερα τους ανθρώπους που επιλέγουν να πονάνε σιωπηλά…Χωρίς αχ,χωρίς βαρυγκομητά,χωρίς περιττή μοιρολατρεία.Εκείνους που ανεβαίνουν τις ανηφόρες τους μόνοι χωρίς να φωνάξουν “κοιτάξτε με”,”κλάψτε για μένα”,”βοηθήστε με”….Εκείνους που θεωρούν αξιοπρεπές να μοιραστούν την ψυχική και σωματική τους καταπόνηση μόνο στο τέλος της δοκιμασίας,ποτέ πριν…Και αυτό μόνο για να δώσουν ένα μάθημα ζωής,να παραδειγματίσουν με την ψυχική τους δύναμη…

Ποτέ δεν συμπάθησα τους αδύναμους ανθρώπους..Τους συμπόνεσα αλλά δεν με κέρδισαν ποτέ.Ίσως έφταιγαν οι πολλές προσωπικές ανηφόρες που κλήθηκα να φέρω εις πέρας..Ίσως η πεποίθηση πως οι δυνατοί άνθρωποι δίνουν σιωπηλές μάχες για τις οποίες μπορεί να μη μιλήσουν ποτέ.Η ζωή δεν είναι σπαρμένη με ροδοπέταλα,το έχουμε εμπεδώσει από τα μικράτα μας οι πιο πολλοί..Και όλοι μας έχουμε μια σπασμένη φτερούγα κάπου…Άλλος πιο μεγάλη,άλλος πιο μικρή..Αλώβητος κανένας όμως.

Το ζητούμενο είναι αυτός με τη λιγότερο τσαλακωμένη φτερούγα να δίνει βοήθεια σε εκείνον που την τσάκισε.Το να αγαπάς πολύ σου δίνει θάρρος,το να αγαπιέσαι πολύ σου δίνει δύναμη.Τα δάκρυα που χύνεις για τον εαυτό σου είναι δάκρυα αδυναμίας, τα δάκρυα όμως που χύνεις για τους άλλους είναι σημάδι δύναμης….Και η δύναμη αυτή είναι βάλσαμο σε κάποιες ανηφόρες..Όπως αυτή του τετελεσμένου,του μη αναστρέψιμου,του θανάτου.Η δύναμη του να ξέρεις πως κάποιοι άνθρωποι είναι εκεί για σένα φωτίζοντας με την αγάπη τους τα πιο σκοτεινά σημεία της διαδρομής σου.

Προσωπικά από μικρή βίωσα αρκετούς και σημαντικούς θανάτους.Και τη διαδρομή ως αυτούς,κάθε επώδυνο βήμα.Πάντα με παρηγορούσε η σκέψη πως όσο και να αδυνατούμε να το συνειδητοποιήσουμε τη στιγμή που συμβαίνει,αυτό που συμβαίνει είναι για καλό…Ναι,για καλό..Όχι δικό μας όμως.Εγωιστική η θλίψη και η απόγνωση λοιπόν.”Γιατί να φύγει,γιατί να χάσω έναν δικό μου άνθρωπο;”..Και ξεχνάμε πως αυτή η΄”φυγή” μπορεί να τον λύτρωσε από πολλά δεινά,από μια ζωή που πλέον δεν θα ήταν αντάξιά της ψυχής του και των πεπραγμένων του..Μπορεί απλά να έκλεισε ένας κύκλος,διέπρεψε στις εξετάσεις του και ήρθε η ώρα να ανοίξει φτερά…Ας μην ξεχνάμε πως κανείς δεν φεύγει για πάντα,ταξιδιάρες ψυχές σε φθαρτά σαρκία είμαστε και μόνο.Γι αυτό όσο τα περιφέρουμε στον κόσμο αυτό ας το κάνουμε αφήνοντας όμορφα χνάρια πίσω μας….

*Τρυπιά-Γρατσέα Αικατερίνη
Λέκτορας Παιδοψυχολογίας