Νικώντας την πανδημία
γράφει ο Γιάννης Αλτιντζής*
Η παρούσα κατάσταση αναμφισβήτητα μπορεί να χαρακτηριστεί ως μία από τις πιο δύσκολες της τελευταίας δεκαετίας, όπως δύσκολη ήταν και η αρχή της οικονομικής κρίσης. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Η πανδημία δεν προκάλεσε μόνο φθορά της οικονομίας αλλά βρήκε τρόπο και εισέβαλλε μέσα στις ψυχές των ανθρώπων ματώνοντας τες κυριολεκτικά και μεταφορικά. Για αυτό τώρα είναι αναγκαίο όσο ποτέ, όλοι μας να παλέψουμε για να σταματήσουμε την αιμορραγία αυτή και να χαμογελάσουμε και πάλι.
Περισσότερο από ένας χρόνος έχει ήδη περάσει από τότε που ο περίφημος κορονοϊός μας συστήθηκε. Ωστόσο, αυτή η γνωριμία μας μαζί του δεν ήταν μία από τις συνηθισμένες που μέχρι τότε ξέραμε. Ήταν μία κακή γνωριμία, από αυτές που γρήγορα θα θέλει να ξεχάσει κανείς. Βέβαια, εμείς δε ξεχνάμε. Και πώς να ξεχάσουμε άλλωστε όταν η ζωή καθημερινά μας θυμίζει την παρουσία του; Πολλοί συνάνθρωποι μας έχουν φύγει εξαιτίας του, πολλοί θρηνήσανε γνωστούς και συγγενείς και αρκετοί βέβαια ήταν και εκείνοι που παλέψανε και τον νικήσανε, όπως και του άξιζε. Ακόμη κι αν κανείς μας δεν ανήκει στη παραπάνω κατηγορία των ανθρώπων, η σκιά του αόρατου ιού σίγουρα ακολουθεί τον καθένα από τους υπόλοιπους σε κάθε στιγμή του προσωπικού τους βίου.
Τηλεόραση και περιοδικά, έντυπες και μη εφημερίδες και ραδιόφωνα συνεχώς αναπαράγουν τις νεότερες πληροφορίες σχετικά με τον φονικό όπως αποκαλείται ιό. Τα μέσα αυτά δεν είναι τα μοναδικά στα οποία αποτελεί την πρώτη είδηση. Καιρό τώρα δεσπόζει στη καρδιά κάθε νοικοκυριού όντας βαθιά ριζωμένος στη συνείδηση και στην αγωνία κάθε μέλους της κοινωνίας. Στις περισσότερες συζητήσεις, ακόμη και στις πιο σύντομες κουβέντες πρωτοστατεί εν απουσία του. Και αυτό είναι το πιο τραγικό. Το γεγονός δηλαδή ότι έχει καταφέρει να εισχωρήσει στα ενδότερα του εσωτερικού μας κόσμου.
Ψυχολογική κούραση και μελαγχολία, αρνητικός τρόπος σκέψης και έλλειψη όρεξης είναι μερικά από τα απότοκα του μακράς διαρκείας εγκλεισμού μας. Ένας εγκλεισμός που δεν έχει προηγούμενο. Κλειστά τα καφέ, τα μπαρ και τα εστιατόρια. Κλειστά σχολεία και πανεπιστήμια. Μετακινήσεις μόνο με έλεγχο και sms. Με βάση αυτά, μοιάζει δύσκολο έως και απίθανο να βρει κανείς έναν εφάμιλλο τρόπο διασκέδασης και πνευματικής χαλάρωσης. Δεν είναι φυσικά και ακατόρθωτο. Ο άνθρωπος έχει αποδείξει στην ιστορία ότι ξέρει πολύ καλά να προσαρμόζεται κατάλληλα κάτω από δύσκολες συνθήκες και έτσι μπορεί και τώρα να πράξει εξίσου το ίδιο.
Πρωτίστως, θα πρέπει να ξεκινήσουμε να αποβάλλουμε τις αρνητικές μας σκέψεις που είναι συσσωρευμένες στο μυαλό μας. Δεν πρέπει να δίνουμε παραπάνω σημασία σε κάτι που μας δημιουργεί αρνητικά συναισθήματα. Άλλωστε το μικρόβιο κάνει τη δουλειά του και εμείς οφείλουμε να κάνουμε τη δική μας που δεν είναι άλλη από το να ζήσουμε. Φτάνει πια να περιμένουμε πότε θα περάσουν οι επόμενες κρίσιμες εβδομάδες. Φτάνει πια να περιμένουμε να εμβολιαστούν πρώτα όλοι και μετά να συνεχίσουμε την ζωή μας. Όχι, η ζωή μας είναι ό,τι πιο πολύτιμο υπάρχει και αξίζει καλύτερης μεταχείρισης, από τους υπόλοιπους και κυρίως από εμάς τους ίδιους. Γιατί οι μέρες που περνάνε δε γυρίζουνε πίσω και είναι ανάγκη να τις έχουμε χρωματίσει με όμορφες στιγμές που στη πορεία θα γίνουν όμορφες αναμνήσεις. Είναι καιρός να πάψουμε απλά να υπάρχουμε και είναι καιρός να το πάρουμε απόφαση τώρα.
Ας εκμεταλλευτούμε τον καλό καιρό ώστε να αθληθούμε ή να περπατήσουμε, ας ασχοληθούμε με κάτι δημιουργικό. Να κλείσουμε τις τηλεοράσεις και να διαβάσουμε κάποιο βιβλίο, να ζωγραφίσουμε αν αυτό είναι κάτι που μας γεμίζει. Ποτέ δεν είναι αργά να αρχίσουμε να συγγράφουμε το προσωπικό μας ημερολόγιο ή κάποιο ποίημα. Μπορούμε να κάνουμε δουλειές εντός και εκτός σπιτιού, να βάψουμε ή να κατασκευάσουμε κάτι στην αυλή μας. Η ιδέα του να απολαμβάνει κανείς τους καρπούς της ίδιας του της γης είναι θαυμάσια και θα μπορούσε να υλοποιηθεί μέσα από την ενασχόληση μας με τον κήπο του σπιτιού μας ή τοποθετώντας φυτά στο μπαλκόνι στη πολυκατοικία που διαμένουμε. Ακόμη, τώρα ο καθένας έχει την ευκαιρία να περάσει περισσότερο χρόνο με το αγαπημένο του κατοικίδιο ή αν κανείς δεν έχει τώρα είναι η ώρα να το αποκτήσει. Εξάλλου υπάρχουν τόσα αδέσποτα στη γειτονιά μας που ψάχνουν μια καλή παρέα και λίγη τροφή.
Εν κατακλείδι, είναι γεγονός ότι η πανδημία έχει αλλάξει ριζικά τις ζωές μας και σε αυτό έχουμε μερίδιο ευθύνης και εμείς οι ίδιοι σε κάποιο βαθμό. Η συνειδητοποίηση του σκοταδιού που έχει σκεπάσει και κλονίσει την ύπαρξη μας είναι μόνο η αρχή και θεωρείται επιβεβλημένη. Η εσωτερική μας αφύπνιση δε θα πρέπει να φρενάρει σε κανένα σημείο αλλά να συνδυαστεί με απτές πράξεις στη καθημερινότητα μας. Έτσι, θα μπορέσουμε και πάλι να πάρουμε τις ζωές που μας ανήκουν πίσω, θα μπορέσουμε να χαμογελάσουμε ξανά.
*ο Γιάννης Αλτιντζής κατάγεται από τις Σέρρες και Σπουδάζει στο Παιδαγωγικό Τμήμα Δημοτικής Εκπαίδευσης στην Αλεξανδρούπολη.
