«Ημέρες μνήμης, διδακτικές…»

γράφει η Σοφία Παπαδάκη*

Γεννήθηκα στην Ελλάδα,με πατέρα Έλληνα και μητέρα Ελληνίδα, γιαγιάδες και παππούδες Έλληνες κι αυτοί,όπως και οι δικοί σου. Ελληνίδα κι εγώ και ας μην πολέμησα ποτέ όπως εκείνοι.
Διδάχθηκα όμως την ελληνική,στο ελληνικό σχολείο,παρακολούθησα μαθήματα ελληνικής ιστορίας,δηλώνω χριστιανή ορθόδοξη και κάπως έτσι δικαιολογώ την ελληνική καταγωγή μου και τον τίτλο της Ελληνίδας πολίτη.
Ένας κόμπος στο λαιμό μου, δεν μου επιτρέπει συχνά όμως να ανασάνω, όπως πριν, και μια βαθιά θλίψη με συνεπαίρνει όταν σε τέτοιες μέρες εθνικής μνήμης το παρόν ξεχνά το παρελθόν που το ανάθρεψε.
Βλέπω τους σύγχρονους ήρωες, μαχητές υπερ της πατρίδας και ψιθυρίζω μέσα μου: «Έκείνοι αξίζει να λέγονται Έλληνες γιατί σε καιρό ειρήνης (;) θυσιάζονται για την πατρίδα».
Την χώρα-πατρίδα της οποίας ο μισός πληθυσμός παρακολουθεί φανατικά τούρκικες σαπουνόπερες και υμνεί τους πρωταγωνιστές τους, αλλάζει με ταχύτατους ρυθμούς τηλεοπτικό σταθμό την ώρα που τυγχάνει να γίνεται λόγος για τις τούρκικες προκλήσεις στο Αιγαίο. Γιατί λέει δε μπορεί, κουράζεται, πέφτει η ψυχολογία του. Κι ενώ το νόμισμα υποτίθεται ότι έχει δύο όψεις, εν προκειμένω, η όψη είναι ίδια και στην άλλη πλευρά:
Στην ερώτηση: Τι γιορτάζουμε την 25η Μαρτίου; η απάντηση είναι:
«Δεν γνωρίζω,δεν απαντώ.» ή σε μια καλύτερη εκδοχή, «Τον πόλεμο».
Εν αντιθέση με την ερώτηση για το σκορ Ολυμπιακού – Παναθηναϊκού που οι απαντήσεις έχουν επιτυχία εκατό στα εκατό. Στις δε παρελάσεις αρνούμαστε να συμμετάσχουμε συχνά, αλλά σε καιρό πανδημίας, φαίνεται τελικά να μας λείπουν λίγο παραπάνω.
Δείξαμε όλη την ελληνικότητα μας σε ένα : “ΑΘΑΝΑΤΟΙ ΟΙ ΗΡΩΕΣ” που γράψαμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και την εξαντλήσαμε με ένα τυπικό :” ΖΉΤΩ ΤΟ ΈΘΝΟΣ”.
Σήμερα η Ελλάδα πενθεί πολλά απ’τα παιδιά της μου κείτονται στη γης της.
Την ίδια ώρα στην απέναντι όχθη εκτυλίσσεται μια ακόμα τραγωδία: Η χώρα ετούτη πενθεί εδώ και χρόνια την Παιδεία της,την ελληνική. Η μάνα των παιδιών της βρίσκεται σε κώμα και αναρωτιέμαι αν η κατάσταση είναι ή οχι μη αναστρέψιμη.
Η θλίψη μου είναι βαθιά. Είμαι δασκάλα και ελάχιστα μιλώ στα παιδιά μου για τη χώρα μας, σπανίως τους αφηγούμαι την ιστορία μας. Τα βομβαρδίζω καθημερινά με κανόνες γραμματικής και θεωρίες γραφής.Τους μαθαίνω βέβαια την ελληνική, αλλά αλίμονο. Κι ύστερα, τι αξία έχει η γλώσσα δίχως την ιστορία της; Βρεθήκαμε όλοι όμηροι μιας παιδείας που νοσεί. Ενός έθνους που λησμόνησε να μιλήσει στους Έλληνες για την Ελλάδα. Τόνοι μελάνης χύθηκαν για την ομορφιά των τοπίων της, τους αγώνες για την Ελευθερία.
Οι τέχνες και τα γράμματα εδώ γεννήθηκαν,η ποίηση και η λογοτεχνία κι αυτές παιδιά της. Και σήμερα η μάνα ετούτη γεννά παιδιά που δεν τους μίλησαν για αυτά τους τα αδέρφια. Αυτό είναι ήττα. Ήττα δική μου,δική σου,δική μας, όλων. Δε θέλει ο ήρωας πιλότος δάφνες και μεγάλους επιτήδειους, ούτε η κυρά της Ρου ήθελε δόξα.Για την Ελλάδα έζησαν και πέθαναν, για τον ίδιο λόγο πρέπει να ζούμε όλοι όσοι πατούμε τα χώματά της και αύριο θα θέσομε σε αυτά. Να μάθουν τα παιδιά μας την ιστορία του τόπου τους, να τις τιμούν εγκάρδια, με θαυμασμό τις εθνικές επετείους ,να υψώνουν τη φωνή τους και να χουν κρίση ελληνική! Να μάθουν ν’ αγαπούν την πολυπίκρατη πατρίδα τους και να μένουν πιστοί στο διαρκή αγώνα για τη Λευτεριά.
Υπόσχομαι αύριο να μιλήσω στα παιδιά μου για την Ελλάδα και κάθε μέρα θα τους διηγούμαι μια μικρή ιστορία μέσα απ’τις χιλιάδες. Υπόσχομαι να τους διδάξω Παιδεία ελληνική.
Σιωπώ στη μνήμη των παππούδων και των γιαγιάδων μας, στη μνήμη όσων χάθηκαν στον αγώνα για τη λευτεριά τη δική μας σήμερα. Θρηνώ γιατί η δική μας η σκλαβιά γίνεται αβάσταχτη και διότι δεν βλέπω να μαστε άξιοι ελευθερωτές των παιδιών μας. Σκλάβοι της υπέρμετρης ελευθερίας μας, σκλάβοι της υποκουλτούρας, σκλάβοι της λήθης, σκλάβοι της ασέβειας. Νοσούμε, μα ελπίζω σε κάποια ίαση.
Η μεγαλύτερη απ’ όλες τις κρίσεις που βιώνει σήμερα η ελληνική κοινωνία είναι η κρίση αξιών κι έλλειψης ιδανικών. Σήμερα βρισκόμαστε αντιμέτωποι με μια κρίση ανθρωπιστική που ολοένα και θεριεύει.Σήμερα που ο άνθρωπος (ως επί το πλείστον)δε στερείται το νερό,το φαγητό,το σπίτι,την επιβίωση. Τουναντίον, έχει άφθονο νερό, φαΐ που περισσεύει, δύο σπίτια (διότι έχει ανάγκη και την εξοχική κατοικία), δυο αυτοκίνητα (διότι θέλουμε άνετες εκδρομές), όλα σε αφθονία και όλα πολλαπλασιασμένα. Σήμερα που δεν υπάρχουν πια κρυφά σχολειά και χτίστηκαν σχολειά σε κάθε γειτονιά ο άνθρωπος στερείται το πιο βασικό αγαθό απ’όλα. Του λείπει η Παιδεία, κι έτσι του λείπει η ανθρωπιά, έχασε το φιλότιμο, ξέχασε τη συμπόνια και επέλεξε να γίνει δίχως εφόδια δικαστής για τον συνάνθρωπο.
Τούτη φρονώ πως είναι όχι καθολικά, αλλά σε ποσοστό μεγάλο κι ανησυχητικό, η σημερινή “σύγχρονη” κοινωνία. Ευλογημένη και καταραμένη. Ο άνθρωπος τα έχει όλα και δεν έχει τίποτα. Η βρύση της αφθονίας ξεχάστηκε ανοιχτή, από αυτήν κάποιοι κρατήθηκαν μακριά απ’το νερό της κι από τη βρύση της ανθρωπιάς γέμισαν ακόμα λιγότερα λαΐνια…
Ελπίζω πως μες στον όλεθρο της εποχής, ίσως από τις στάχτες να γεννηθούμε ξανά.