Το χαμένο έδαφος δύσκολα αναπληρώνεται

Σίγουρα φταίει και το γεγονός ότι όλα σχεδόν τα γήπεδα στον κόσμο είναι άδεια για το ότι στην αλλαγή του χρόνου βλέπω το μέλλον των αθλητικών μας δύσκολο – και δεν αναφέρομαι μόνο στα δικά μας τα αθλητικά, τα ελληνικά: μιλάω γενικά. Εχω πολλά προβλήματα, αλλά έχω ανοσία στον ιό της νοσταλγίας.

Δεν πιστεύω επ’ ουδενί ότι τα καλύτερα πέρασαν και ότι στο μέλλον δεν θα υπάρχουν μεγάλες αθλητικές συγκινήσεις. Αλλά καθώς φεύγει αυτή που ονομάστηκε «η χειρότερη χρονιά στην ιστορία της ανθρωπότητας» και μια καινούργια απολύτως μυστηριώδης ξεκινά, δυσκολεύομαι να βρω πολλά για να νιώσω για τα αθλητικά μας αισιόδοξος. Μακάρι να κάνω λάθος αλλά θα αργήσουμε να αναπληρώσουμε το έδαφος που χάθηκε.

Τίμημα

Το 2020 δεν αναβλήθηκαν απλά οι Ολυμπιακοί Αγώνες – γεγονός έτσι κι αλλιώς κοσμοϊστορικό: παράλληλα ματαιώθηκε και το πρόγραμμα προετοιμασίας των καλύτερων αθλητών της εποχής μας.

Ολοι τους έμειναν για μήνες χωρίς προπονήσεις και αφού προηγουμένως είδαν να διαλύεται ο προγραμματισμός τους. Αν οι μεγάλοι αγώνες γίνουν στην Ιαπωνία το επόμενο καλοκαίρι, προσωπικά δεν περιμένω ούτε μεγάλες επιδόσεις, ούτε ιστορικά ρεκόρ: θα είναι θαύμα αν οι αθλητές, που θα πάρουν μέρος σε αυτούς, καταφέρουν να μας θυμίσουν κάτι από τη μεγαλοπρέπειά τους. Το 2020 ο αθλητισμός έδωσε μια μάχη για να κρατηθεί ζωντανός – σχεδόν παντού. Τα κατάφερε. Αλλά όχι χωρίς τίμημα. Το τίμημα θα είναι μεγάλο και θα το δούμε προσεχώς.

Λάμψη

Ακόμα και διοργανώσεις που κατάφεραν να μείνουν τελικά ζωντανές – δηλαδή να ολοκληρωθούν – δεν κατάφεραν να διατηρήσουν τη λάμψη και την κερδοφορία τους. Η πανδημία, αν βοηθήσουν και τα εμβόλια, θα περάσει. Αλλά η ζημιά των ομάδων του καιρού μας δεν θα διορθωθεί γρήγορα: ίσα ίσα. Το 2020 έτριξαν και δοκίμασαν τις αντοχές τους κολοσσοί όπως η Ρεάλ Μαδρίτης και η

Μπαρτσελόνα: θα τους πάρει καιρό να επουλώσουν τις πληγές τους – κι όχι μόνο τις οικονομικές. Δεν είναι τυχαίο ότι μέσα στη χρονιά που τελείωσε δεν είχαμε την ανάδειξη σχεδόν κανενός πραγματικά σπουδαίου καινούργιου ποδοσφαιριστή: ο Νορβηγός Ερλινγκ Χάλαντ, το τελευταίο παιδί θαύμα του παγκόσμιου ποδοσφαίρου, εμφανίστηκε δυναμικά στο προσκήνιο πρόπερσι.

Μέσα στο 2020 δεν υπήρξε κανείς που να μπορείς να πεις ότι τράβηξε τα βλέμματά μας με όσα έκανε: όχι μόνο στο ποδόσφαιρο, αλλά και γενικά. Φυσικά δεν υπάρχει αθλητισμός χωρίς παραγωγή αθλητών. Αυτός ίσως είναι ο μόνος λόγος για να θυμόμαστε το 2020, όσοι τα αθλητικά τα αγαπάμε: θα το θυμόμαστε, όχι τόσο για τις περιπέτειες που ζήσαμε και την αγωνία για το πώς θα συνεχιστούν οι διοργανώσεις, αλλά για την απόλυτη και πρωτοφανή έλλειψη νέων ταλέντων.

Βεβαιότητα

Αν σε αυτό το γεγονός προσθέσει κανείς ότι μέσα στη χρονιά αποχαιρετήσαμε και πολλούς μεγάλους, γίνεται κατανοητό γιατί στην αλλαγή του χρόνου αναζητάω μια αχτίδα φωτός. Εφυγε ο Ντιέγκο Μαραντόνα και η ενοχλητική βεβαιότητα είναι ότι δεν θα ξαναδούμε κανένα άλλο σαν κι αυτόν – και δεν αναφέρομαι μόνο στις τεχνικές του δεξιότητες, αλλά και στη μοναδική του ικανότητα να γίνεται παγκόσμιο θέμα. Εφυγε ο Πάολο Ρόσι και κανείς δεν μπορεί να σου πει με σιγουριά ποιοι είναι σήμερα οι σέντερ φορ της Εθνικής Ιταλίας. Εφυγε ο Ρέι Κλέμενς και με τη φυγή του συνειδητοποιείς απλά ότι οι

Αγγλοι δεν έχουν πια τερματοφύλακες. Και στην Ελλάδα είχαμε απώλειες δυσαναπλήρωτες. Ο Νίκος Αλέφαντος ήταν μέχρι το τέλος ένας σπάνιος σόουμαν, έστω κι αν πολλές φορές το παράκανε αδυνατώντας να συγκρατήσει τον ηφαιστειώδη χαρακτήρα του. Ο Σάββας Θεοδωρίδης επίσης άφησε πίσω του ένα κενό τεράστιο: κανείς δεν θα καταφέρει στο μέλλον να ταυτιστεί με τον Ολυμπιακό όσο αυτός. Κάθε χρόνο φεύγουν άνθρωποι που αγαπάμε: τα αθλητικά δημιουργούν συναισθηματικές σχέσεις, που δεν τις αποδυναμώνει ούτε ο δυνάστης χρόνος. Αλλά πάντα εμφανίζονταν νέοι ήρωες, που μπορούσαν να κερδίσουν το χειροκρότημά μας. Πάντα, μέχρι το άθλιο 2020.

Μεγάλα

Οσοι συνέχισαν να διακρίνονται και να υπογράφουν νίκες μέσα στο 2020 ήταν όλοι μεγάλα παιδιά – συνηθισμένοι στον πρωταθλητισμό, αντιμετώπισαν τα προβλήματα της πανδημίας με επαγγελματική σοβαρότητα, μολονότι κάποιοι αρρώστησαν κιόλας. Το γεγονός ότι οι ομάδες εξαιτίας της έλλειψης σοβαρής καλοκαιρινής προετοιμασίας περπατάνε, έφερε ξανά στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας τον 40χρονο Ζλάταν Ιμπραΐμοβιτς. Η Μπάγερν, που κέρδισε με την αξία της το Τσάμπιονς Λιγκ, στηρίχτηκε κυρίως στον Ρόμπερτ Λεβαντόφσκι που ζει μια χρονιά καταξίωσης κερδίζοντας και πολλούς ατομικούς τίτλους: ζει τη δικαίωση μιας καριέρας στη σκιά άλλων, αλλά μιλάμε για κάποιον 32 χρόνων. Σίγουρα οι ατομικοί του τίτλοι (όπως αυτός του καλύτερου ποδοσφαιριστή της χρονιάς στο ετήσιο δημοψήφισμα της FIFA) έχουν να κάνουν και με το ότι δεν έγιναν τα τελικά του Euro – αν είχαν γίνει, η Πολωνία δύσκολα θα κατακτούσε το τρόπαιο κι όλο και κάποιος άλλος θα «έκλεβε» τον τίτλο από τον φιλότιμο και εργατικό Λέβα. Στο μαγικό κόσμο του ΝΒΑ ένας άλλος σκόρερ, ο ΛεΜπρόν Τζέιμς, συνέχισε τη συλλογή των δαχτυλιδιών με όπλο τη σταθερότητα του. Αλλά η πρωτιά του οφείλεται και στην έλλειψη βελτίωσης κάμποσων από τους καινούργιους σούπερ σταρ, που η πανδημία φρέναρε. Δεν είχαμε μέσα στο 2020 ούτε καν νέους ανερχόμενους προπονητές που να μας ενθουσίασαν με κάποιο από τα κατορθώματα τους. Πώς άραγε να συμβεί αυτό, όταν ο Γιούργκεν Κλοπ, προπονητής της χρονιάς, δηλώνει πως «εδώ και μήνες το βασικό είναι να τελειώνουν τα ματς και να είναι όλοι οι παίκτες καλά, γιατί με όσα είδαμε φέτος έχουμε τρομάξει».

Περιγραφή

Αυτή η φράση του Κλοπ περιγράφει ίσως με τον καλύτερο τρόπο το 2020: για τα αθλητικά μας ήταν χρονιά αγωνίας και τρόμου – αγωνίας για το αν οι διοργανώσεις θα ολοκληρωθούν και τρόμου για το τι μέλλει γενέσθαι. Ακούστηκαν πράγματα εφιαλτικά, υπήρξαν αποφάσεις αναβολών αλλά και διακοπών μεγάλων διοργανώσεων (αποφάσεις που συνιστούν ήττα τεράστια για το αθλητικό κίνημα), χάθηκε κάθε βεβαιότητα. Ο αθλητισμός δεν μπορεί να προοδεύει σε ένα τέτοιο περιβάλλον – μπορεί απλά να επιζεί. Το 2020 επέζησε. Αλλά παραμένει ασθενής, και απλά συμβαίνει να γνωρίζει πως για αυτόν δεν υπάρχει

Μονάδα Εντατικής Θεραπείας. Το 2021 πρέπει να σηκωθεί στα πόδια του. Αν για χρόνια διάφοροι νοσταλγοί του παρελθόντος του έλεγαν πως κινδυνεύει η ψυχή του, το 2020 όλοι αυτοί είδαν απλά την αντοχή της ύπαρξής του. Ας ξαναβρεί τις βεβαιότητές του μέσα στο 2021 και μετά θα έχουμε την πολυτέλεια να συζητήσουμε πάλι για την ψυχή του. Πέρυσι παραλίγο να τον χάσουμε…

ert.gr