Έρμαιοι απαιδευσίας, σύγχρονοι δεσμώτες αρνούμενοι να δουν την αλήθεια…

γράφει η Σοφία Γ. Παπαδάκη*

Δεν ξέρω γιατί θα πρέπει να πρωτοθρηνήσω κάθε φορά που αποκαλούμαι πολίτης του σύγχρονου κόσμου. Η ουσία είναι ότι θρηνώ, λυπούμαι και έπαψα να πιστεύω σε εκείνο που ονομάζεται όραμα για μια νέα εποχή. Πολίτες έντρομοι μπροστά από τις οθόνες με γουρλωμένα μάτια και στόμα ανοιχτό μετρούν τα θύματα μιας ίωσης που κάποιοι βάφτισαν ιό, μέγα, φοβερό και τρομερό.

Προσπάθησα να το δικαιολογήσω σκεπτόμενη πως γνώσεις ιατρικής επιστήμης δεν είναι δυνατόν να έχουμε, αυτό είδαμε,αυτό διαβάσαμε,αυτό μας είπαν,αυτό πιστέψαμε.

Όμως γιατί επιλέξαμε τον τρόμο; Διότι, συνάντησα αξιόλογους επιστήμονες να τοποθετούνται περί του ζητήματος του νέου ιού, ρεαλιστικά και καθησυχαστικά. Το πλήθος βέβαια προτιμά τις κραυγές, δεν του ταιριάζει ο ρεαλισμός καθώς φαίνεται.

Και αφού αρέσκεται στις βαρύγδουπες έννοιες και τα “τρομερά” γεγονότα, είπα μέσα μου, θα εκστασιαστεί από τα τεκταινόμενα στα ελληνικά νησιά. Συγκρούσεις πολιτών χωρίς και με στολή, γιατί πολίτες είναι όλοι. Να λέμε τα πράγματα ως έχουν. Αλλά, ποιός νοιάζεται για ζητήματα εθνικά, πολιτικά, ηθικά και άλλα παρεμφερή; Σκηνές πολέμου βλέπουμε και στο σινεμά και μάλιστα καλογυρισμένες με προσεγμένο μοντάζ.

Τί θέλει τελικά να ξέρει ο σύγχρονος Έλληνας πολίτης;

Τί προτιμά να ακούει και με τί επιλέγει να φοβηθεί;

Μας φόβισε περισσότερο μια νέα γρίπη και δεν μας άγγιξε ο φόβος της ελληνικής πραγματικότητας. Μιας πραγματικότητας ρευστής, εύθραυστης και επικίνδυνης τολμώ να πω.

Πολιτικά δεν θα τοποθετηθώ, γιατί φρονώ πως τα ζητήματα της ελληνικής κοινωνίας ξεπερνούν την πολιτική. Είναι ζητήματα Κοινωνικά, Ηθικά και ζωτικά για τον Έλληνα.

Το μεγαλύτερο όμως ζήτημα πίσω από αυτά είναι η Παιδεία,για την ακρίβεια η έλλειψή της. Αυτή αναθρέφει τα φοβερά φαινόμενα και αν συνεχίσει να λείπει από την ελληνική κοινωνία, η πραγματικότητα μοιάζει ακόμα ποιο τραγική με μέλλον δυσοίωνο. Μετά λύπης παρατηρώ πως η ανθρώπινη ζωή εξελίχθηκε μονάχα φαινομενικά. Στην ουσία της υστερεί σε αξίες κι ετούτη είναι ίσως η μεγαλύτερη ασιτία για τον άνθρωπο.

*Σοφία Γ. Παπαδάκη, Φιλόλογος