Μια φορά κ ένα καιρό ο άνθρωπος περπατούσε

Μια φορά κ ένα καιρό ο άνθρωπος περπατούσε. Τώρα οι περισσότεροι συμπεριφέρονται σαν να έχουν μια κάποια μορφή αναπηρίας των κάτω άκρων τους, σχεδόν ξεχασμένα για τα όσα μπορούν να προσφέρουν, περιμένουν καρτερικά να τους ξαναδοθεί η ευκαιρία του βαδίσματος, όχι από το σπίτι στο περίπτερο, ούτε από το αυτοκίνητο προς το σούπερ μάρκετ αλλά κάτι άλλο, να τους ξαναδοθεί η ευκαιρία να περπατήσουν προς την ευχαρίστηση, προς την περιπέτεια, προς την ίδια τη ζωή.

Περίπατος, περπάτημα, περιήγηση, περιπλάνηση, περιφορά, όλα έχουν τις ρίζες τους στο βάδην. Όταν περπατώ ξεχνιέμαι, όταν περπατώ παρατηρώ στον ρυθμό μου, όταν περπατώ μυρίζω, καθώς περπατώ αφουγκράζομαι, όταν περιπλανιέμαι ανακαλύπτω.

Στην περπατάδα που μοιάζει με λεμονάδα ξυπνάω. Οι σκέψεις τακτοποιούνται κ εκείνες κ οι άλλες οι άχρηστες πετιούνται, αφήνονται πίσω μετά από κάθε βήμα.

Το μυαλό μας, μας μιλάει περπατώντας, η καρδιά μας χτυπάει στους ρυθμούς της δική μας προσωπικής μουσικής. Τα έντερα ξυπνούν κ γίνεται πιο εύκολη η λειτουργία τους, το αίμα δέχεται οξυγόνο ζωοποιό. Η γη βρίσκει τρόπο να εισβάλλει μέσα μας από τις πατούσες μας και ξαναγινόμαστε σταδιακά πιο υγιείς.

Η απλότητα που εμπεριέχεται στο περπάτημα , μας ξαλαφρώνει, μας ηρεμεί και μας κουράζει γλυκά. Έτσι ο ύπνος έρχεται πιο γλυκά τα βράδια μετά από ένα καλό περίπατο. Δεν είναι τυχαίο ότι οι Ιταλοί τις ώρες του σούρουπου περπατούν. Κάθε απόγευμα έβλεπα ανθρώπους να περπατούν παντού, άλλοτε μόνοι, άλλοτε με παρέα, δεν έχει κ πολλή σημασία μάλλον. Κάθε απόγευμα της ζωής τους περπατούν έτσι όπως ακριβώς άλλοι πίνουν καφέ κάθε μέρα.

Τι πιο όμορφο απ’ το να περπατάς με παρέα, τι πιο όμορφο να εκτιμάς τη σωματική σου υπόσταση.

Εδώ σ’ αυτό το όμορφο νησί όλα συμφωνούν προς αυτό. Τα μονοπάτια στην εξοχή σε καλούν σιωπηλά. Έλα μαζί μας φέρε και τους φίλους σου ή τα παιδιά σου, κράτα το κολατσιό σου και άκου, άκου τον ψίθυρο των δέντρων, το τραγούδι των πουλιών, κάνε μια στάση και ξάπλωσε να χαζέψουμε μαζί τον χορό των σύννεφων. Έλα να δεις και σήμερα τα χρώματα του ηλιοβασιλέματος.

Γιατί αν όλοι καταγόμαστε από την ίδια αστερόσκονη όλα τα παραπάνω είναι εξ’ ορισμού οι εκφράσεις του ίδιου μας του εαυτού .

Έλα να περπατήσουμε κ’ αν είσαι τυχερός θα σε δεις έτσι που ποτέ μέχρι τώρα δεν είχες φανταστεί ότι θυμάσαι να είσαι. Ο ανάλαφρος άλλος ανώτερος εαυτός σου.

Ειρήνη Τσουρακάκη