Τελικά τι είμαστε; Ένα τίποτα….
Γράφει ο Νίκος Γκοντές.
Με αφορμή την πρόσφατη απώλεια του αγαπητού Μιχάλη που ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω βάζω από εχθές το νου μου και σκέφτεται αν τελικά είμαστε κάτι. Με το Μιχάλη όσοι τον αγαπούσαμε είμαι σίγουρος ότι θα σμίξουμε. Συνέχεια εξάλλου υπάρχει με το ταξίδι αυτό της ψυχής που κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει. Ακόμα και μερικοί δύσπιστοι θα δει κανείς να το λένε.
Οι υπόλοιποι όμως που μένουμε εδώ τις επόμενες ημέρες κιόλας αρχίζουμε να ξεχνάμε… Ναι να ξεχνάμε! Αρχίζουμε τα εγώ μας… τη γκρίνια μας… την δήθεν υπεροχή μας… το εφέ μας… την πάρτη μας και ας ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα που λέγαμε από παλιά και διάφορα άλλα…
Παθαίνουμε δηλαδή ένα στιγμιαίο ας πούμε σοκ και μετά επιστρέφουμε στα ίδια λάθη! Τα λάθη της καθημερινότητας θα έλεγα ή τα λάθη της ζωής, και επειδή σε τούτη εδώ την ζωή κανείς δεν ξέρει τίποτα, όσο και όσοι ζούμε, όσο θέλει ο θεός, θα πρέπει να καταλάβουμε το εξής απλό: Ότι είμαστε ένα τίποτα
Μόνο έτσι ίσως καταλάβουμε κάποια πράγματα… Δεν θα συνεχίσω τούτο εδώ το άρθρο απλά ήθελα για άλλη μια φορά να μας βάλω σε προβληματισμό όσο ακόμα πολλοί δεν έχουμε συνειδητοποιήσει την απώλεια του χωριανού μας Μιχάλη…
