Αν δεν πιστεύεις στα θαύματα κοίταξε το παιδί

Γράφει η Σοφία Γ. Παπαδάκη*

Παγκόσμια Ημέρα παιδιού η 1η Ιουνίου, καθιερώθηκε και σηματοδοτεί την αρχή του καλοκαιριού,της ξεγνοιασιάς, του γέλιου. Σαν να ‘ρθε η γιορτή του παιδιού και σήμανε την έναρξη των εκδηλώσεων για τη χαρά της ζωής. Μα το παιδί είναι από μόνο του μία γιορτή που κάθε μέρα τιμά το γέλιο,την αθωότητα και την ελπίδα.

Μια γιορτή που ξεκινά από την ημέρα της σύλληψής του, κορυφώνεται με τη γέννηση, κι έπειτα τιμάται ξανά και ξανά σε κάθε στάδιο της παιδικής του ηλικίας.

Το πρώτο βήμα, η πρώτη λέξη, το πρώτο κράτημα, ένα χαμόγελο, η πρώτη μέρα στο σχολείο και άλλες πολλές πολλές στιγμές ξεχωριστές. Κι εκεί που λες πως δεν υπάρχει πράγμα πιο ιερό, άλλη ευλογία πιο μεγάλη, κι εκεί που λες πως το παιδί αξίζει να ‘χει όλα τα του κόσμου τα καλά,φροντίδα και αγάπη διαβάζεις κάπου σε ένα πρωτοσέλιδο:

“Παιδί νεκρό στο πέλαγος”, “Παιδί νεκρό,αυτοκτονία”, “Ομολόγησε ο πατροκτόνος” ,” Φυλακίζεται η μητέρα Μήδεια” ” Βιασμός κι άλλου παιδιού”. Φρίκη. Ύψιστο έγκλημα.

Την ώρα που θα ψάχνεις με αγωνία να μάθεις τον ένοχο, να μην ξεχάσεις να προσθέσεις στα όνομα των κατηγορουμένων και το δικό σου όνομα. Ναι,το δικό σου. Εσύ,εγώ, ο διπλανός ένοικος, ο φίλος,ο γνωστός, ο δάσκαλος, όλοι εμείς που δεν αφουγκαστήκαμε την σιωπή του παιδιού,όλοι εμείς που είδαμε,ακούσαμε αλλά σιωπήσαμε από φόβο. Είσαι γονιός, κι εγώ είμαι εκπαιδευτικός κι έχω πολύτεκνη οικογένεια να αναθρέψω, είσαι κι εσύ κι εγώ άνθρωπος με αδυναμίες, ευθύνες,ανησυχίες, δεκάδες έννοιες όμως οφείλεις κι εσύ κι εγώ να προστατεύεις το παιδί.

Κράτα ένα βλέμμα,μια στιγμή και αφιέρωσε του την, μίλα του, σιώπησε και άκου τι έχει να σου πει. Το παιδί είναι πολυλογάς, μιλά συνέχεια, άκου τις λέξεις που βγάζει με φωνή, άκου το βλέμμα, τη σιωπή. Το παιδί σε φωνάζει.

Κλείσε τα παράθυρα να μείνει έξω ο θόρυβος της απαιτητικής καθημερινότητας σου και άκου το παιδί. Αλλιώς καμία ελπίδα δε θα μείνει για ζωή. Κανένα δικαίωμα δεν θα ‘χεις να λέγεσαι άνθρωπος. Ούτε εγώ,ούτε εσύ, κανείς.

Προστάτεψε το παιδί, αγάπα το, αφιέρωσε το χρόνο σου και όχι τα χρήματα που εισέπραξες απ’τη δουλειά για το κάνεις ευτυχισμένο. Ένα χαμογελο,μια αγκαλιά, δυο τρεις στιγμές με το παιδί αρκούν να μεγαλώσει και σαν μεγάλος να ‘χει ένα χώρο αδειανό για ένα άλλο παιδί!

Είδες πώς η ευτυχία του δεν είναι δαπανηρή; Κι ας είναι ανεκτίμητη η αξία του! Πώς γίνεται ένας πολύτιμος λίθος να λαξευέται χωρίς κόστος; παράξενο. Αν δεν πιστεύεις στα θαύματα,κοίταξε το παιδί. Καμάρωσε το θαύμα της ζωής και χαμογέλα δίπλα του!

Σοφία Γ. Παπαδάκη (παιδαγωγός-φιλόλογος)